Banana kingdom en ‘self-other prejudices'

Ik ben vandaag precies op de helft van mijn onderzoeksstage, de 6 weken vlogen echt voorbij! En zeker de laatste week, waarin ik enorm veel leuke dingen gedaan heb samen met Vincent en Ina. Het betekende ook dat ik een mid-term verslag moest geven aan mijn begeleiders hier. Een soort evaluatie van waar ik ben en hoe het gaat. En dat was nog best spannend, want mijn onderzoek gaat een heel andere richting op dan ik van te voren had bedacht! Hierover deze blog.

Vincent en Ina kwamen vorige week zaterdag aan op het belachelijk kleine vliegveld in Mwanza; een ervaring op zich! Hun vluchten gingen goed, al waren ze erg moe van het reizen. Voor mij betekende die dag een heel fijn weerzien, maar ook heel veel kletsen! Wat had ik het gemist om lekker te spuien in het Nederlands over alles wat ik raar vind, wat ik mis in Nederland en bij te praten over alles wat er in Nederland is gebeurd. De dagen daarna bleef dit zo, en was het zo leuk om hen mijn dagelijkse rituelen te laten zien (zoals de emmer water, maar ook mijn gehate ontbijt, de drukke dalla dalla’s; ze maakten het allemaal mee!). Ook ben ik ze enorm dankbaar voor het meebrengen van Nederlandse koffie, ontbijtkoek, appelstroop, roggebrood, markeerstiften, usb sticks etc.! Vincent is ook een hele dag bij SNV gaan studeren, en heeft ook daar van alles meegekregen. Mijn gasten zijn erg gemakkelijk, durven overal en alles te eten, dus maken net als ik zoveel mogelijk van het echte Tanzaniaanse leven mee. Dus vraag hen gerust naar mijn leventje hier!

Maar natuurlijk zijn we ook heel veel gaan reizen en zien. Zondagavond hebben we de nightboot naar Bukoba gepakt, een stad helemaal aan de overkant van het Victoria meer. 10 uur later bij een prachtige zonsopkomst kwamen we aan, en liepen we naar een perfect hotel aan het strand. Daar kon Ina in een idyllisch traditioneel hutje slapen, en Vincent en ik in onze meegebrachte tent. Met uitzicht op de golven, interessante vogels en traditionele vissersboten hebben we zo 2 nachten doorgebracht. Bukoba zelf is een gemiddelde Tanzaniaanse stad (ik begin ze te herkennen) maar met een bizar grote kerk in het centrum. We hebben er heerlijk gedineert en ontbeten met een hoop bananen. Met als meest fantastische gerecht matoke: bananenstamppot met bonen en vlees. Dinsdag zijn we echt het bananenbomen-oerwoud ingedoken door een wandeling te maken van Kamachumu naar de watervallen. De waterval bleek niet zo groot te zijn doordat het lang niet (echt veel) geregend heeft, maar het uitzicht was echt fantastisch! Ook was het erg leuk om door kleine dorpjes te wandelen en al die bananenbomen te zien. Maar stiekem hebben we tijdens onze Bukoba trip vooral heel veel op het strand gelegen en zijn we heerlijk bijgebruind en uitgerust.

De dagen daarna hebben we veel van Mwanza gezien, daar lekker geshopt, gegeten, gezwommen en ook op zaterdag avond leuk uitgeweest met lokale live muziek. Op zaterdagmiddag zijn we naar het Sukuma museum geweest, even buiten de stad. Een lokaal openlucht museum dat veel leuker en interessanter was dan ik had verwacht. We kregen een tour van ruim ander half uur vol informatie over hoe ze hier tot ongeveer 50 jaar geleden hadden geleefd. Vol lokale hutjes, spulletjes, foto’s etc. Erg interessant, vooral omdat ik dat nu hier totaal niet meer herken.

Zoals jullie merken ben ik dus vrij weinig op kantoor geweest. Op de dagen dat ik er was heb ik wel veel geprint dus echt stil zit ik niet. Ook ben ik druk met de voorbereiding van het onderzoek bij mijn tweede NGO; ik moet een keuze gaan maken tussen een NGO in een klein dorp (word weer een hele nieuwe ervaring) of een groot bedrijf hier in Mwanza (weer heel interessant qua kantoordynamiek). Moeilijk!

Die keuze kwam na het evaluatiegesprek met mijn twee onderzoeksbegeleiders. In dat gesprek vertelde ik hun wat ik precies had gedaan, wat ik tot nu toe had verzameld aan data en wat ik daaruit (voorzichtig) al kan concluderen. En dat laatste was nog best spannend, want mijn onderzoeksfocus is een beetje aan het veranderen. Het gaat nog steeds over organisatie identiteit en hoe dat de samenwerking beinvloed. Ik ben er echter tijdens mijn onderzoek achter gekomen dat er te weinig gecommuniceerd word tussen SNV en LCBs, en LCBs onderling. Door de weinige communicatie is er dus ook weinig self-other talk, iets wat ik vooraf veronderstelde te vinden. Ik heb wel wat data over hoe ze praten, roddelen en stereotypen hebben over de ander; maar veel te weinig om echt conclusies uit te kunnen trekken. Wat ik wel vind is dat de weinige communicatie implicaties heeft voor de kennisdeling/capacity building tussen SNV en LCBs. En dit is ook een erg interessant thema, zowel voor SNV, als mijn begeleiders op de VU en voor mij. Hoe de dynamiek precies zit is me (natuurlijk) nog onduidelijk. Maar identiteit (en ook stereotypen in de vorm van vooroordelen) spelen een grote rol. Er word te veel verondersteld en gedacht over de ander, terwijl als ze er over zouden praten een hoop duidelijker zou worden.

Nogmaals, dit zijn voorbarige conclusies, en het kan best weer een beetje veranderen over een paar weken. Dat de onderzoeksfocus verandert is trouwens heel ‘normaal’ bij kwalitatief onderzoek doen. Wat ik eigenlijk doe in exploratief onderzoek: ik ontdek wat er gebeurt en plak daar later theorieen aan; in plaats van dat ik vooraf gezochte theorieen hier check. Maar het blijft een mengelmoes, en die dynamiek interesseert me erg. Nog steeds kan ik zeggen dat het onderzoek erg goed gaat en dat ik het heel leuk vind! Deze twee weken iets minder doen zijn ook erg goed voor me, omdat ik nu even afstand kan nemen en kan reflecteren op wat ik al heb en hoe ik verder ga.

Groeten Rianne