Hakuna matata?

Ik heb hier veel gesprekken met de lokale bevolking die me vragen naar hoe het leven is in Nederland. Dit gebeurt onder lunchtijd met mijn collega’s, of ’s avonds thuis in het studentenhuis. Naast mijn verhaal over kaas, dijken en sneeuw vertel ik dan vaak over dat we in Nederland allemaal druk zijn. Dat we het zelfs cool vinden om druk te zijn: het is een teken dat we een leven hebben.. Ze moeten dan lachen waarna ik door ga met uitleggen. Ik vertel dat als je in Nederland een redelijke levensstandaard wilt hebben, beide ouders moeten werken. Waardoor kinderen naar de dagopvang gaan, iets wat ze hier in Afrika onvoorstelbaar vinden. Ik vertel dan dat ouders savonds die kinderen op bed leggen en dan vaak nog doorwerken, een 9-5 mentaliteit mag je namelijk niet hebben van je werkgever. Ze vragen me dan hoe een huwelijk standhoud, waarna ik uitleg dat dat inderdaad een probleem is, en hoeveel scheidingen er zijn. Als mensen me vragen of mijn studie ook zo druk is, vertel ik ze dat 2 van mijn 14 mede studenten momenteel een burn-out hebben. Ja, wij worden opgeleid in het druk zijn.

Ik vertel ze dit, juist om het beeld van Afrikanen te veranderen dat wij in het Westen zo gelukkig zijn. Ja, we hebben het goed, maar genieten we er wel van? Ik merk dat ik het hier heerlijk vind om geen gestresste mensen om me heen te hebben. Zowel deze weken bij mijn bedrijfje waar ze hard werken, als bij SNV waar ze vaak druk zijn, zijn ze niet zo gestresst als in Nederland. En als het druk is, zeurt men er in ieder geval niet over. Toch blijft de reactie van de lokale bevolking dat ze zo’n leven als in Nederland ambieren. Zij willen ook graag hard werken en veel geld verdienen. Ze willen iets kunnen bereiken, ergens in groeien en nuttig bezig zijn. Jullie kunnen begrijpen dat deze gesprekken me erg aan het denken zetten.

Zelf ben ik nog geen spat veranderd: ik werk nog steeds heel hard, maak to-do lijsten, loop nog steeds te snel en probeer al mijn tijd nuttig in te vullen met het een of ander. En natuurlijk ben ik gefrustreerd als de bus of boot te laat vertrekt, of een afspraak pas 45 minuten later komt opdagen...

Ook de afgelopen anderhalve week heb ik mijn tijd enorm efficient ingevuld. Ik ben enorm productief bezig geweest met mijn onderzoek, mag heel veel afspraken op kantoor en in het veld bijwonen en heb ongeveer 50 documenten gekregen en gelezen. Ook ben ik flink aan het analyseren geslagen, waarna eerst flinke verwarring ontstond, maar ik denk dat ik het spoor weer te pakken heb. Deze organisatie is weer heel anders dan de vorige, dus het was lastig om alles nog in zijn geheel te bevatten. Deze week blijf ik nog hier, heb ik nog wat interviews en afspraken. Toch ben ik niet gestresst, en ik hoop ook dat dat zo blijft!

Afgelopen weekend ben ik met Elke, een andere SNV-intern naar Ukerewe gegaan, een eiland in het Victoria meer. Daar konden we fietsen waar we allebei heel veel zin in hadden. We zijn dus voor een flinke tocht gegaan, waarbij we enorm leuke uitzichten hadden, aapjes en exotische planten zagen, en een leuke geschiedenis les kregen over het eiland. Ook de volgende dag zouden we fietsen, naar ‘het kruis’ een prachtig uitzichtpunt. Daarna waren we beiden enorm moe, van het fietsen en het kamperen. Ik vertrok verkouden van het eiland, maar dat is nu gelukkig al weer over.

Groetjes!

Ps: echt niemand zegt hier hakuna matata, haha! Alleen bij de souvenir-stalletjes om touristen te laten lachen ;)

Ps2: het regenseizoen is nog steeds niet echt begonnen. Er zijn af en toe flinke buien maar nog steeds geen hele dagen regen. Tussen de buien door blijft het zonnig met 24 graden. Vorige week stuurde ik het lenteweer met Vincent en Ina mee naar Nederland, ik zal dat zeker nog eens proberen ;)